Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Λουί-Κλωντ ντε Σαιν Μαρτέν (1743-1803)





Λουί-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν
Ο Λουί-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν (Γαλλικά: Louis-Claude de Saint-Martin), ο επονομαζόμενος «Άγνωστος Φιλόσοφος», είναι ο θεμελιωτής του μυστικο-θεοσοφικού συστήματος του Μαρτινισμού. Γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 1743 στην Αμπουάζ και πέθανε στο Ωλνέ (Aulnay) στις 13 Οκτωβρίου 1803.


Γενικα
Το όνομα του Λουί-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν συνδέεται με το ρεύμα του ιλλουμινισμού, που αντιτάχθηκε στο υλιστικό πνεύμα των εγκυκλοπαιδιστών του 18ου αιώνα. Ο ιλλουμινισμός προτείνει την μελέτη των χριστιανικών γραφών υπό το φως του εσωτερισμού, τονίζοντας την εσωτερικότητα της μυστικιστικής αναζητήσεως και απορρίπτοντας τον σχολαστικισμό. Κατά την ίδια εποχή με τον Σαιν-Μαρτέν, ο Γερμανός Eckhartshausen (1752 – 1813) συγγράφει έναν αριθμό έργων, μεταξύ των οποίων την περίφημη Νεφέλη στο Αγιαστήριο. Ο Σουηδός μυστικιστής Εμάνουελ Σβέντενμποργκ (Emmanuel Swedenborg) εντάσσεται επίσης στο ρεύμα του ιλλουμινισμού.
Η επίδραση του ιλλουμινισμού στο ευρωπαϊκό πνεύμα υπήρξε γόνιμη: ο ρομαντισμός και ο συμβολισμός θα αντλήσουν από εκεί την κοσμοαντίληψή τους. Ο Μπαλζάκ εξάλλου – μεταξύ πολλών άλλων – επηρεάσθηκε βαθύτατα από την σκέψη του ιλλουμινισμού.

Βιογραφικά

Ο Λουι-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν γεννήθηκε στην Αμπουάζ στις 18 Ιανουαρίου του 1743 από αριστοκρατική οικογένεια. Η αγάπη, η ανατροφή και η παιδεία που θα του προσφέρει η μητριά του θα συμβάλουν στην ανάπτυξη ευγενών συναισθημάτων και σε μία ιδιαίτερη ευαισθησία ψυχής. Σπούδασε την νομική και επρόκειτο να ασχοληθεί με την δικηγορία, κατά την επιθυμία των γονέων του. Όμως το επάγγελμα αυτό δεν τον ικανοποιεί. Ένας φίλος του τον επηρεάζει και το 1765 (ήταν τότε 22 ετών) αποκτά τον βαθμό του υπολοχαγού στο σύνταγμα της Φουά, που τότε βρισκόταν στο Μπορντώ.
Το 1765, δια της μεσολαβήσεως ενός συναδέλφου και φίλου του, του λοχαγού de Grainville, ο Λουί-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν γίνεται δεκτός στο “Τάγμα των Τεκτόνων Ιπποτών Εκλεκτών Κοέν του Σύμπαντος“, το οποίο είχε ιδρυθεί περί το 1758 από τον δον Μαρτίνες ντε Πασκουάλλυ (Martinez de Pasqually). Αυτός διετείνετο ότι κατείχε τις κλείδες της ιουδαιο-χριστιανικής παραδόσεως, αντικείμενο δε του Τάγματος που είχε ιδρύσει ήταν η θεουργία. Τον Οκτώβριο λοιπόν του 1768 ο Σαιν-Μαρτέν μυείται κανονικά στο Τάγμα των “Εκλεκτών Κοέν”, μυητής του δε ήταν ο Baudry de Balzac. Το 1771 εγκαταλείπει τον στρατό για να αφιερωθεί στο Τάγμα. Για κάποιο διάστημα διατελεί γραμματέας του δον Μαρτίνες.
Κατά τα έτη 1773 – 1774 διαμένει στην Λυών, στο σπίτι του φίλου και επίσης “Εκλεκτού Κοέν” Jean-Baptiste Willermoz (1730-1824). Κατά την διάρκεια της διαμονής του εκεί, ο Σαιν-Μαρτέν συντάσσει το πρώτο του έργο: Περί Πλανών και Αληθείας, το οποίον εξεδόθη το 1775. Ο Φυσικός Πίνακας των σχέσεων μεταξύ Θεού, Ανθρώπου και Σύμπαντος (1782) επεκτείνει τα όσα αναπτύσσονται στο Περί Πλανών και Αληθείας
Ήδη, από την εποχή εκείνη, ο Λουί-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν απομακρύνεται από την οδό των εξωτερικών τελετουργιών (οι οποίες αποτελούσαν αντικείμενο των “Εκλεκτών Κοέν”) και προσανατολίζεται προς μία κατεύθυνση “εσωτερικότερη”: κατ’ αυτόν, ο “Αναμορφωτής”, ο Σαρκωθείς Λόγος, έχει καταδείξει την οδό της απ’ ευθείας επαφής μαζύ Του δια της προσευχής.
Κατά τα έτη 1788-1791 διαμένει στο Στρασβούργο, η δε παραμονή του εκεί θα αποτελούσε ίσως τον σημαντικότερο σταθμό της ζωής του: γνωρίζει την Mme de Böcklin, η οποία τον φέρει σε επαφή με την φιλοσοφία του Jacob Boehme (1575-1624).


Χρονολόγιο του Louis-Claude de Saint-Martin

1743 Γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου, στην Αμπουάζ (Amboise).
1755 Σπούδασε στο κολλέγιο των Βενεδικτίνων του Σαιν-Μωρ στο Πονλεβουά (Saint-Maur de Pontlevoy).
1759 Εισήλθε στο Νομικό Σώμα στο Παρίσι.
1762 9 Αυγούστου, έγινε δεκτός στη δικαστική έδρα της Τουρ (Tours).
1765 Απρίλιος, διέκοψε τη νομική του σταδιοδρομία και κατατάχθηκε, τον Ιούλιο, στο στρατιωτικό σύνταγμα της Φουά (Foix). Μυήθηκε στον Τεκτονισμό τον Αύγουστο στη στοά Josué.
1768 Μεταξύ του καλοκαιριού του 1765 και του χειμώνα του 1768, έλαβε από τον ιππότη Μπωντρύ ντε Μπαλζάκ (Baudry de Balzac) τους πρώτους βαθμούς Coëns. Στο τέλος του 1768 έγινε δεκτός ως «Ιππότης της Ανατολής» (Commandeur d’Orient) στο Τάγμα των Εκλεκτών Κοέν (Ordre des Élus Coëns), από τους αδελφούς Γκραινβίλλ (Grainville) και Μπαλζάκ. Έκανε και την –σημαντική για τη ζωή του– γνωριμία με το Μαρτινές ντε Πασκουαλλύ (Martinès de Pasqually).
1771 Εγκατέλειψε τη στρατιωτική σταδιοδρομία και έγινε γραμματέας του Μαρτινές ντε Πασκουαλλύ.
1778 17 Απριλίου, έλαβε το βαθμό του Réau + Croix.
1773 Έφθασε στη Λυόν (Lyon) το Σεπτέμβριο, προσκεκλημένος από το Ζαν – Μπατίστ Βιλλερμόζ (Jean-Baptist Willermoz) για να λάβει οδηγίες σχετικά με τους Κοέν της πρωτεύουσας των Γαλατών (Gaules).
1774 7 Ιανουαρίου, πρώτο μάθημα για τους Εκλεκτούς Κοέν. Το Σεπτέμβριο ταξίδεψε στην Ιταλία (Τορίνο και Τζένοβα) μαζί με τον Αντουάν Βιλλερμόζ (Antoine Willermoz). – Θάνατος του Μαρτινές ντε Πασκουαλλύ στο Σαν Ντομίνγκο της Αϊτής.
1775 Έκδοση του πρώτου βιβλίου του, «Περί πλανών και αληθείας» (Des erreurs et de la vérité).
1776 Απρίλιος, δεύτερο μάθημα για τους Εκλεκτούς Κοέν. Τον Ιούνιο μετέβη στο Μπορντώ (Bordeaux) στον αββά Φουρνιέ (abbé Fournié) και στη χήρα του Μαρτινές ντε Πασκουαλλύ. Τον Ιούλιο ξεκουράστηκε στο σπίτι των Ντυμπούρ (Dubourg) στην Τουλούζη (Toulouse).
1777 Έμεινε στο Παρίσι, στο σπίτι της μαρκησίας ντε Λα Κρουά (de La Croix). Επέστρεψε για καλοκαιρινή διαμονή στους Ντυμπούρ.
1778 Συναντιόταν, τον Απρίλιο, με τους αδελφούς του Ναού των Κοέν στις Βερσαλλίες (Temple Coëns de Versailles). Το τελευταίο τρίμηνο οι αδελφοί της Λυόν, υπό την ηγεσία του Ζαν-Μπατίστ Βιλλερμόζ, δημιούργησαν το Τάγμα των Αγαθοεργών Ιπποτών των Αγίων Τόπων (Ordre des Chevaliers Bienfaisants de la Cité Sainte, C.B.C.S.).
1782 «Φυσικός πίνακας των αντιστοιχιών μεταξύ Θεού, ανθρώπου και σύμπαντος» (Tableau naturel des rapports qui existent entre Dieu, l’homme et l’univers).
1784 Έγινε δεκτός, στις 4 Φεβρουαρίου, στην «Εταιρία της Αρμονίας» (Société de l’ Harmonie) που ιδρύθηκε από το Μέσμερ (Mesmer).
1785 Επιστρέφοντας στη Λυόν, τον Ιούλιο, έδειξε ενδιαφέρον για τις ιδέες της κυρίας ντε Βαλλιέρ (Mme de Valli?re). Έγινε δεκτός ως μέλος στην “Εταιρία των Μυημένων” (Soci?t? des Initi?s) και αναγνωρίστηκε ως C.B.C.S. από το Βιλλερμόζ με το όνομα “Ιππότης του Σιδηρού Λέοντος” (Eques a Leone Sidero ή Sidereo) και με το διακριτικό “Αυτός που έχει εγκαταλείψει τα επίγεια” (Terrena Reliquit).
1786 Έφυγε από τη Λυόν το φθινόπωρο για να μεταβεί στο Παρίσι.
1787 Ταξίδεψε στο Λονδίνο από τον Ιανουάριο μέχρι τον Ιούλιο, στη συνέχεια στη Ρώμη τον Οκτώβριο και μετά πέρασε μερικές ημέρες στο Σαμπερύ (Chambéry) συντροφιά με το Ζοζέφ ντε Μαιστρ (Joseph de Maistre).
1788 Την άνοιξη στο Μονμπελιάρ (Montbéliard) και τον Ιούνιο εγκαταστάθηκε στο Στρασβούργο (Strasbourg). Συναντιόταν με τον ανιψιό του Σβέντενμποργκ (Swedenborg) καθώς και με το Ροντόλφ Σάλτσμανν (Rodolphe Saltzmann) και κυρίως με τη Σαρλόττ ντε Μπέκλιν (Charlotte de Boecklin) που τον έκανε να ανακαλύψει τη σημασία του πνεύματος του Τζάκομπ Μπέμε (Jacob Boehme).
1790 «Ο άνθρωπος της επιθυμίας» (L’Homme de désir). Μετά από ένα γράμμα, στις 4 Ιουλίου, αποφάσισε να αποσυρθεί από τις τεκτονικές δραστηριότητες.
1791 Τον Ιούλιο υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το Στρασβούργο, μετά από τρία χρόνια στην Αλσατία, για να επιστρέψει στο προσκέφαλο του πατέρα του στην Αμπουάζ.
1792 «Ο νέος άνθρωπος» (Le Nouvel Homme), «Ιδού ο άνθρωπος» (Ecce Homo).
1793 Θάνατος του πατέρα του στις 11 Ιανουαρίου. Παράλληλα, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το Παρίσι, σύμφωνα με ένα διάταγμα για τους θεωρούμενους ως ύποπτους.
1794 Σύμφωνα με ένα νέο διάταγμα που εκδόθηκε στις 27 του μήνα Ζερμινάλ του 2ου έτους και υποχρέωνε τους ευγενείς να μην κατοικούν στην πρωτεύουσα, αναγκάστηκε να κατοικήσει στην Αμπουάζ. Στις 27 του μήνα Φλορεάλ, ο δήμος του εμπιστεύτηκε το έργο να συγκροτήσει ένα κατάλογο των βιβλίων εθνικού περιεχομένου.
1795 Εκλέχθηκε από τη δημόσια επιτροπή ως υποψήφιος για την École Normale (από την οποία θα αποφοιτούσαν οι μελλοντικοί καθηγητές, σύμφωνα με τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης) και βρέθηκε σε διαμάχη με τον Γκαρά (Garat), έναν από τους επικεφαλής της Σχολής. – «Επιστολή σε ένα φίλο σχετικά με τη Γαλλική Επανάσταση» (Lettre à un ami sur la Révolution Française).
1796 «Αποσαφηνίσεις για τη συνεργασία των ανθρώπων» (Éclair sur l’association humaine). – Διατήρησε σημαντική αλληλογραφία με τον Εκαρτσχάουζεν (Eckartshausen) και με το Γιουνγκ-Στίλλινγκ (Jung-Stilling). Συναντήθηκε στο Παρίσι με το Χάινριχ Γιάκομπι (Heinrich Jacobi).
1797 Διέμεινε για λίγο στο Πτι-Μπουρ (Petit-Bourg) και ταξίδεψε στην επαρχία.
1798 Η ισπανική Ιερα Εξέταση καταδίκασε το «Περί πλανών και αληθείας».
1799 Έκδοση του «Κροκοδείλου» (Crocodile). – Στο τέλος του χρόνου πέθανε ο Κιρ­χμπέργκερ (Kirchberger), φίλος με τον οποίο ο Σαιν-Μαρτέν διατηρούσε αλληλογραφία για πολλά χρόνια.
1800 «Περί του πνεύματος των πραγμάτων» (De l’esprit des choses). – Στο τέλος του έτους εκδόθηκε η μετάφραση από το Σαιν-Μαρτέν του έργου του Τζάκομπ Μπέμε «Αναδυόμενη αυγή» (L’Aurore naissante).
1801 «Το κοιμητήριο της Αμπουάζ» (Le Cimetière de l’Amboise).
1802 «Το υπούργημα του ανθρώπου – πνεύματος» (Le Ministère de l’homme-esprit). – Συναντήθηκε με το Ρενέ ντε Σατωμπριάν (René de Chateaubriand) και εξέδωσε το «Τρεις αρχές της θείας ουσίας» (Trois principes de l’essence divine), μετάφραση του έργου του Τζάκομπ Μπέμε.
1803 Επέστρεψε στην Αμπουάζ το καλοκαίρι και πέθανε το βράδυ της 13 Οκτωβρίου στο Ωναί (Aunay).


Συγγραφικό έργο

1775 «Περί πλανών και αληθείας» ή «Οι άνθρωποι θυμούνται τη συμπαντική αρχή της επιστήμης» (Des erreurs et de la vérité, ou Les hommes rappelés au principe universel de la science).
1781 «Ωδή στην προέλευση και στον προορισμό του ανθρώπου» (Ode sur l’origine et la destination de l’homme).
1782 «Φυσικός πίνακας των αντιστοιχιών που ενώνουν το Θεό, τον άνθρωπο και το σύμπαν» (Tableau naturel des rapports qui unissent Dieu, l’homme et l’univers).
1785 «Ομιλία για τον καλύτερο τρόπο υπενθύμισης του ορθού λόγου στα έθνη που απελευθερώθηκαν από τις πλάνες και τις προκαταλήψεις» (Discours sur la meilleure manière à la raison les nations livrées aux erreurs et aux superstitions).
1798 «Ο άνθρωπος της επιθυμίας» (L’homme de désir).
1791 «Αποσαφήνιση της συνεργασίας των ανθρώπων» (Éclair sur l’association humaine).
1792 «Ιδού ο άνθρωπος» (Ecce Homo).
1792 «Ο νέος άνθρωπος» (Le Nouvel Homme).
1795 «Επιστολή σε ένα φίλο, ή συλλογισμοί για τη Γαλλική Επανάσταση – συνοδευόμενοι από μια περίληψη δημόσιας ομιλίας» (Lettre à un ami, ou considérations sur la Révolution Française; suivies du précis d’une conférence publique).
1796 «Ποιητικοί στίχοι για την προέλευση και τον προορισμό του ανθρώπου» (Stances sur l’origine et la destination de l’homme).
1797 «Στοχασμοί ενός παρατηρητή στην ερώτηση: Ποιοι είναι οι καταλληλότεροι θεσμοί για να βασιστεί η ηθική ενός λαού;» (Réflexions d’un observateur sur la question: Quelles sont les institutions les plus propres à fonder la morale d’un people?).
1799 «Δοκίμιο για τα σύμβολα και τις ιδέες» (Essai sur les signes et sur les idées).
1799 «Ο κροκόδειλος» (Le Crocodile).
1799 «Παραβολή του κροκοδείλου» (Recension du Crocodile).
1800 «Περί του πνεύματος των πραγμάτων» (De l’esprit des choses).
1801 «Το κοιμητήριο της Αμπουάζ» (Le Cimitière de l’Amboise).
1801 «Αντιδικία με τον Γκαρά» (Controverse avec Garat).
1802 «Το υπούργημα του ανθρώπου – πνεύματος» (Le Ministère de l’homme – esprit).
1843 «Οι αριθμοί» (Les nombres).
1862 «Ανέκδοτη αλληλογραφία του Λουί-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν και του Κιρχ­μπέργκερ, βαρόνου του Λιέμπιστορφ» (Correspondence inédite de L.-C. de Saint-Martin et Kirchberger, baron de Liebistorf).
1959 «Πέντε ανέκδοτα κείμενα» (Cinq textes inédits).
1961 «Το ιστορικό και φιλοσοφικό πορτραίτο μου» (Mon portrait historique et philosophique).
1962 «Συζητήσεις με το Μ., ιππότη του Μπουφφλέρ… Συζητήσεις με το Μ. Λε Ρου, ιατρό» (Conférences avec M. le chevalier de Boufflers… Conférences avec M. Le Roux, docteur en médicine).
1961 «Σκέψεις για τη μυθολογία» (Pensées mythologiques).
1961 «Τετράδιο γλωσσών» (Cahier des langues).
1962 «Διάφορα» (Varia).
1962 «Αποσπάσματα από την Γκρενόμπλ» (Fragments de Grenoble).
1963 1965 «Σκέψεις για την Αγία Γραφή» (Pensées sur l’Écriture sainte).
1965 1966 «Πολιτικές σπίθες» (Étincelles politiques).
1966 1968 «Τετράδιο μεταφυσικής» (Cahier de métaphysique).
1968 «Σημειωματάριο ενός νεαρού Εκλεκτού Κοέν» (Carnet d’un jeune Élu Cohen).
1969 «Σημειώσεις για τις “Αρχές του φυσικού δικαίου” (Notes sur les “Principes du droit naturel”).
1969 «Στοχασμοί για το μαγνητισμό» (Réflexions sur le magnétisme).
1969 «Περί της υπνοβασίας και των μαγνητικών κρίσεων» (Du somnambulisme et des crises magnétiques).
1974 «Το πράσινο βιβλίο μου» (Mon livre vert).
1999 «Τα μαθήματα της Λυόν στους Εκλεκτούς Κοέν» (Les leçons de Lyon aux Élus Coëns).


Μεταφράσεις έργων του Τζάκομπ Μπέμε από το Σαιν-Μαρτέν
1800 «Η αναδυόμενη αυγή ή η ρίζα της φιλοσοφίας, της αστρολογίας και της θεολογίας» (L’Aurore naissante, ou la racine de la philosophie, de l’astrologie et de la théologie).
1802 «Περί των τριών αρχών της θείας ουσίας ή περί της αιώνιας δημιουργικότητας χωρίς προέλευση» (Des trois principes de l’essence divine, ou de l’éternel engendrement sans origine).
1807 «40 ερωτήσεις για την προέλευση, την ουσία, το είναι, τη φύση και την κτήση της ψυχής και για το είναι η αιωνιότητα μέσα στην αιωνιότητα· ακολουθούμενες από την “ουσιαστική και βαθιά βάση για τα 6 θεοσοφικά σημεία”» (Quarante questions sur l’origine, l’essence, l’être et la propriété de l’âme, et sur ce qu’elle est d’éternité en d’éternité; suivies de La base sublime et profonde des six points théosophiques).
1809 «Περί της τριπλής ζωής του ανθρώπου, σύμφωνα με το μυστήριο των τριών αρχών της θείας εκδήλωσης, γραμμένο μετά από μια θεία επιφώτιση του Τζάκομπ Μπέμε» (De la triple vie de l’homme, selon le mystère des trois principes de la manifestation divine, écrit d’après une elucidation divine par Jacob Böhme).

Πηγή : wikipedia και Mystica.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου